Эканамічны крызіс прывёў да мяжы гуманітарнай катастрофы фінансавае самаадчуванне людзей-інвалідаў. Людзі, якія маюць звычку выносіць фізічныя пакуты маўкліва, сёння моўчкі церпяць і эканамічныя выпрабаванні.

"Пашанцавала" — не тое слова

Мы сустрэліся з Наталляй на кухні. Каля стала адзін табурэт, на якім сяджу я, Наталля — у калясцы з чырвоным металічным каркасам. Ззаду вазочка напісана, што гэта дапамога нейкага фонду. Мы п'ём гарбату ў мінскай кватэры Наталлі, якая абсталявана адмыслова для калясачнікаў. Гэта жыллё — прычына гонару жанчыны. Ёй прыемна хваліцца. Аб праблемах ды гаротным фінансавым стане Наталля гаворыць асцярожна, нібыта баючыся спалохаць сваё шчасце.

У Беларусі каля 504 тысяч людзей маюць інваліднасць. У Мінску пражывае больш за 109 тысяч інвалідаў, з іх 2 тысячы калясачнікаў. Іх галоўная праблема — адаптацыя да некамфортных умоў фізічнага існавання.

Наталля жыве адна. З цяжкасцю ўтрымліваючы ў руцэ кубак з гарбатай, яна ўвесь час усміхаецца і расказвае, што ёй грандыёзна пашанцавала: "Я ўжо ні пра што не мару, бо ў мяне ўсё ёсць". А да гэтага шчасця былі выпрабаванні. Калі грамадзянка Аверчанка пакінула Дом інвалідаў, дзяржава выдзеліла ёй аднапакаёўку на вуліцы Напалеона Орды. У тую кватэру вялі 32 прыступкі, яны і станавіліся для жанчыны штодзённымі пакутамі.

— "Ты гэтак больш жыць не будзеш, — вось што сказала мне адна знаёмая юрыстка, калі пабачыла гэта. — Потым яна займалася пошукам нов ... Читать дальше »